A última historia que nos quedaba por comentar do libro que estabamos lendo titúlase Dúas rosas murchas. Nela cóntasenos como unha adolescente é enviada polos seus pais durante o verán á casa dos seus avós, nunha pequena aldea da Terra Chá, coa intención de que se concentre nos estudos e aprobe en setembro as materias que suspendeu no colexio.
Unha vez alí, comeza a soñar noite tras noite co seu único amigo do pobo, traxicamente morto o ano anterior. A sensación de desacougo que envolve á protagonista se transforma de súpeto en paz cando se ve atraída cara ao lugar onde ese mozo lía a soas, xunto do río. O contacto cuns libros do seu pai que o seu amigo tomara prestados e a lectura dun poema que este copiara e que creu dirixido a ela, lle fan comprender que el está presente ao seu lado, acompañándoa, o que novamente a enche de temor.
O certo é que este conto incitaba a que falásemos de espiritismo ou de algo semellante. Como non cremos oportuno invocar aos mortos (non fose ser que se enfadasen...), pensamos que o mellor sería centrarnos nos soños. Así que conversamos sobre como son os nosos soños, con que frecuencia se repiten, que recordamos deles ao espertar, que cousas nos dan medo polas noites... e, ata descubrimos a dous somnámbulos entre nós!
Ao final, o tempo botóusenos enriba, polo que houbo unha serie de preguntas que quedaron no aire. Sería interesante saber que opinades sobre elas, de modo que aquí volas deixo propostas. Se o desexades, podedes contestalas no apartado de comentarios.
- Cando soñades cun ser querido que xa morreu, que sentides ao espertar?
- Pensades que as persoas que nos queren, ao morrer nos coidan ou protexen dalgún xeito dende o máis aló?
- Credes nas pantasmas? E nos fenómenos sobrenaturais?
Para rematar, unhas palabras deste relato para lembrar:
"Ben sei que as cousas da vida non teñen un comezo prefixado, (...). Vivir é máis complicado, ou máis sinxelo, e cada peza do que nos ocorre só cobra sentido cando se encaixa coas anteriores."
No hay comentarios:
Publicar un comentario