2/6/09

Tamén escribimos

En Paseniño non só lemos, senón que tamén animamos aos nosos mozos a que intenten reproducir sobre o papel as súas inquietudes, os seus pensamentos ou, simplemente, as súas fantasías. Non vaiades crer que sempre resulta fácil convencelos para que o fagan; pero, afortunadamente, contamos cun par de pequenos líderes que nos axudan a tirar do grupo.

Hoxe vos queremos invitar a que leades dous das súas creacións. A ver se vos gustan:

OTRO ÁLBUM DE RECUERDOS

Pobre niña indefensa. Tenía una sonrisa blanca y reluciente, era bella y a la vez lista y, además, me amaba. Por eso no entiendo por qué hice tal desacato.
Era una noche de invierno fría y amarga. Yo no estaba bien. Había hecho algo insólito, algo que apenas recuerdo. Llegué a mi hogar, a mi dulce hogar; la vi y luego… Ella es mi último álbum de recuerdos y el más preciado, eso sí. Por eso regalé por primera vez a alguien la admirable rosa roja que ella jamás me podrá agradecer.

Ana Pombo Pintos


SEN TÍTULO

Fun un home que busca, e aínda o sigo sendo, pero xa non busco nas estrelas nin nos libros, senón nas ensinanzas do meu sangue. Aínda que agora atópome facendo un pouco de limpeza. Esta historia e moi tráxica (depende de por onde se mire).
Foi a vinganza a que me trouxo ata aquí; a miña misión era simple. Pero será mellor que o relate dende o principio para que se poida entender.

Esta historia comeza hai uns anos. Chegaba á miña casa despois de traballar, un día normal en aparencia. Ó entrar pola porta podía cheirar o perfume na habitación. Non sabía que un asasinato podía cheirar a madreselva, pero a sorpresa foi atopar á miña esposa e fillos degolados e curbetos de sangue. Unha sensación estraña percorría o meu corpo, non estaba acostumado a ela. Isto podíase deber a que mantiña unha vida relativamente feliz (se obviamos ese día en concreto). Esa sensación era dor; cando non se converte en verdugo, é unha gran mestra. Ensinoume a disfrutar do que tiña, e tamén a ser alguén máis frío e calculador.
A vinganza é o manxar más saboroso condimentado no infierno. Só tiña una obsesión dende o momento en que me recuperei do estado de
shock, era unha obriga, un deber. A única pista coa que contaba era o seu nome, "Mentor". En un principio tomeino a modo de burla. Acaso me pretendía ensinar algo con isto. Menuda tontería de nome que se puxo; debería de crerse un ser omnipotente coa posibilidade de facerme sufrir.

Tardei anos en conseguir máis información, máis da que desexaría, pero foi a suficiente como para atopalo. Tal foi a miña sorpresa ó atoparme cunha persoa indefensa, xa vella, da que case me apiadei un pouco antes de esparexer o seu cerebro polo chan.

Quizais puido ser unha decisión un pouco precipitada, pero creo que a máis acertada.
En definitiva, todos imos morrer. Infelizmente, non podemos escoller o modo, pero si podemos elixir como encarar ese final. El elixiu como encarar o seu. Díxome que me comprendía e que estaba preparado para recibir o seu castigo. Só engadiu unha cousa: "Morte, ese é o gran soño que teño dende o día no que nacín , porque a vida me matou pouco a pouco coa súa imaxe escura, a cal non podo deixar de ver". Foi conmovedor. Despois lembrei o que fixera; nese momento foi cando collera a pistola...

Sergio González Cancela

No hay comentarios: